COLUMN CISCA: VADERDAG
Vaderdag komt eraan. En gek… bij deze dag heb ik eigenlijk nooit echt stil gestaan. Ja, natuurlijk wel met Miss Morrison, maar niet op persoonlijke basis. Gelukkig denken de dames van de opvang en de juffen op school hier wel aan, dus het resultaat was dat er altijd een knutselwerk van de dames thuis lag. Zorgvuldig ingepakt werd deze dan op de bewuste zondagochtend met een trotse blik gegeven. En ach… dan ben ik natuurlijk de beroerdste niet en zet ik natuurlijk een lekker kopje koffie. (Iets wat ik overigens elke ochtend doe want ik maak echt nog steeds de lekkerste cappuccino’s, maar dat terzijde…) Dit jaar besloot ik het anders aan te pakken.
Want de afgelopen maanden ben ik in de branderij wel bezig geweest met de Vaderdagpakketten en het invullen van de socials, maar nu ik niet meer op dagelijkse basis bij Miss Morrison te vinden ben had ik natuurlijk geen excuus meer dat het ‘te druk is geweest. Ik ben daarom vroeg begonnen. Met alle zorgvuldigheid een kaartje uitgezocht. Geshopt voor het perfecte cadeau (euhm… wat geef je iemand die alles heeft) en… last but not least; op tijd de Whisky bonbons van Visser ingeslagen, want zelfs daar was ik vorig jaar niet op tijdbijen Martin was daarover behoorlijk teleurgesteld… En nou dacht ik; done! Geregeld… overal aan gedacht, niets meer aan doen.
Totdat ik mij afgelopen week besefte dat die leuke cadeautjes ingepakt en de kaart geschreven moest worden. Waar we vorig jaar nooit verlegen zaten om een stukjeinpakpapier, moest ik nu echt op pad om een rolletje te kopen. Met een nieuwsgierige kleuter en een eigenwijze peuter was het inpakken nog niet zo’n ramp, maar het ‘schrijven’ van de kaart/tekenen werd gewoon een onmogelijke taak. Anne had andere plannen dus liep prompt weg op het moment dat ze wist welke cadeaus ik had gekocht en Nora weigerde op de kaart te tekenen, maar bleek wel zin te hebben om met het potlood op tafel te krassen.
Uiteindelijk staan er drie rode strepen in mijn zorgvuldig uitgezochte kaart en door alle stress eromheen zijn de cadeautjes ingepakt, maar daar is ook alles mee gezegd…Eerlijk?? Ik vond het nogal een gedoe en weet niet of het ‘perfecte cadeau’ volgend jaarweer bij ons thuis op de planning staat. Ik waardeer nu nog meer de knutselwerken die de juffen en opvang jaarlijks maken en aan onze kinderen meegeven. Dit jaar zal ik de dames mijn waardering laten zien door aan het einde van het jaar een extra groot cadeau en zelfgeschreven kaart te geven. Uiteraard zonder de hulp van mijn kids…
Fijne Vaderdag allemaal!
Liefs Cisca
PS: Mocht iemand zich afvragen waarom ik details van Martin’s Vaderdag cadeau in mijn column voor de nieuwsbrief heb genoemd. Heel simpel; een vierjarige kan dus geen geheimen bewaren en dus werd er bij het avondeten in geuren en kleuren verteld welke cadeaus er eerder die middag waren ingepakt en wat er op de kaart staat. Je begrijpt; ik kijk uit naar de knutselwerken aankomende zondagochtend.