Liefde voor het ambacht

Bloggen. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee.
Zodra de inspiratie en woorden door mijn hoofd dwalen, vind ik het heerlijk om mijn gedachten van me af te tikken. Plaatsnemen aan de keukentafel (het liefst heel vroeg in de ochtend), laptop openklappen en niets anders dan stilte om mij heen: dat zijn voor mij de ideale omstandigheden voor het verwoorden van mijn hersenspinsels.
Maar daar zit ook direct het probleem. De inspiratie moet er zijn, de rust moet ‘in m’n kop zitten’ en de keukentafel is sinds de geboorte van Anne ook écht de keukentafel. Geen zakelijke rompslomp meer, maar uitsluitend (koffie)momenten met ons gezin vinden hier plaats.

Toen mijn nieuwe collega Lars enthousiast onze social media onder de loep nam en het woord bloggen liet vallen, kreeg ik de zenuwen. Ik kreeg dát gevoel. Dat gevoel dat je weet dat je even weer moet beginnen, maar jezelf er eerst ‘even’ toe moet zetten. Precies dat. Ik had voldoende argumenten om niet te bloggen. Ik heb ze ook genoemd.
Maar ik kwam er snel achter dat Lars niet het type is dat opgeeft. Hij stelde vragen. Het soort vragen dat bloedirritant is, omdat je weet dat er een kern van waarheid in zit. Ze houden je een spiegel voor en intimideren een beetje (heel erg eigenlijk).

En terwijl ik mijzelf hoorde om onder het bloggen uit proberen te komen, dacht ik terug aan mijn 28^ste verjaardag. Toen de klok middernacht sloeg en zo mijn verjaardag inluidde, begon mijn Miss Morrison-avontuur met het plaatsen van mijn eerste blog.
Na jaren van dromen en het schrijven van ondernemingsplannen werd het tijd om te doen. Ik was er klaar voor om mijn Miss Morrison-plannen langzaam uit te werken tot een realistische onderneming en besloot om een koffieblog te starten. Vanuit daar zou ik een koffiezaak openen, want mijn hart lag bij de koffie. De exacte invulling van Miss Morrison (de naam stond al jaren vast) moest nog komen. Ik besloot om eerst het geheim van de ultieme koffiecultuur te ontdekken en vertrok nog diezelfde week met Martin voor een drieweekse roadtrip naar Toscane.
Die reis heeft ons leven veranderd, want het bracht ons naar de essentie van goede koffie: het branden.

We leerden in korte tijd dat het bij koffie draait om de inkoop, het proces van branden en het creëren van smaak. Over dat laatste zijn er in de afgelopen jaren veel discussies geweest, maar de mooiste gesprekken vonden plaatst in de branderijen in Toscane.
Wie anders dan de Italianen kunnen zo gepassioneerd en overtuigd praten over hun geheim? In elke branderij was het recept uniek, maar overal was de brander overtuigd van zíjn recept. Fantastisch om te zien en nog altijd even bijzonder om dat te hebben mogen ervaren. We spraken geen woord Italiaans, maar begrepen alles wat er werd gezegd.
Na drie weken stond de exacte invulling van Miss Morrison vast.
Ik wilde leren hoe ik smaak kon creëren. Dat kleine boontje, met al die smaakstoffen erin. Hoe kon ik daar invloed op uitoefenen? Dát wilde ik weten! Dáár wilde ik mee bezig zijn.
Alle inspiratie uit Italië zette ik om in motivatie en mijn plan was af.
Miss Morrison was een feit.

Op 2 april 2014, bijna negen maanden na mijn lef-moment, werd de branderij geopend en konden de eerste koffieliefhebbers van Delft de Voorstraat binnenstappen voor vers geroosterde koffiebonen. Vol spanning stonden we de eerste dag in de zaak. Wat konden we verwachten en wie zouden er binnen komen lopen?

En nu, bijna vijf jaar later, besef ik mij dat ik even door mijn zenuwen heen moet. Gewoon een nieuwe plek zoeken, een nieuw ritueel vinden voor het schrijven van een blog. Niet omdat iemand dat vraagt, maar omdat ik me besef dat het bloggen me destijds ook de zenuwen gaf. Als ik me er toen niet toe had gezet om de eerste woorden te tikken, waar had ik dan nu gestaan?

Bij mij is het besef groot dat Miss Morrison in de afgelopen jaren is uitgegroeid tot een plek die niet alleen voor mij, maar ook voor anderen belangrijk is geworden. Een plek die buitenshuis voelt als thuis. Een plek waar koffie mensen verbindt, wat zorgt voor gezelligheid. Een plek die net als elk huisje zijn eigen kruisje heeft en waar een lach, maar ook een traan op z’n plek is. Die veertig vierkante meter aan de Voorstraat waar wij ervoor zorgen dat mensen zichzelf mogen zijn. En waar ík mezelf mag zijn. Vooral dat laatste is een heel bevrijdend gevoel.

Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. De afgelopen vijf jaar was elke dag met Miss Morrison een feestje. Dankzij jou, dankzij mijn team en dankzij de magie van het branden. En we gaan gewoon door. Op naar de volgende vijf jaar! Maar nu vind ik het tijd om een feestje te vieren. Doe je mee?

Xx Cisca

PS: De aankomende edities neem ik je mee in een trip down memory lane. Vijf jaar Miss Morrison heeft zoveel mooie momenten opgeleverd die ik graag met je wil delen.