Een stip op de horizon

Op 2 april 2019 bestaat Miss Morrison vijf jaar. In deze serie van blogposts blikt Cisca terug. In het eerste deel beschreef ze hoe het plan voor Miss Morrison ontstond. Nu kijkt ze terug naar de beginperiode.

Het was 2 april 2014. Miss Morrison opende haar deuren. Martin had twee weken vrij genomen om mij in die periode te helpen opstarten. Om 9 uur ging de deur open. Bloednerveus waren we!
Veel klanten uit de eerste week herinner ik mij nog. Jolanda kwam binnen voor een Moccamaster. Resi kwam binnen, omdat ze over ons had gehoord. Bernard en Karin: twee Belgen die maandenlang werkten aan de renovatie van de Nieuwe Kerk, kwamen elke lunchpauze koffiedrinken. Bijna alle buren kwamen (en komen nog steeds!) dagelijks langs.
Als ik terugkijk op de eerste maanden Miss Morrison, zie ik vooral de knulligheid in het ondernemen. De vele keuzes in de branderij die mislukten. Het proberen na te doen van wat ik bij anderen zag. Een stip op de horizon zien, maar nog niet weten welke route ik daar naartoe moest nemen.

Om tot mooie resultaten te komen, moet je meters maken. Het branden van onze koffie is zo eigen geworden. Die mooie, blauwe Giesen W6 in het raam van de Voorstraat is niet meer weg te denken uit het straatbeeld. De koffiegeur die zich door de stad verspreidt ook niet.

De vaste gasten zijn vrienden en goede bekenden geworden. Sommige mensen voelen zich zo thuis bij Miss Morrison, dat ze onderdeel zijn van het meubilair.
Toch, Gem? 😉

Zonder al deze lieve mensen, geen tweede thuis voor mij en mijn team. Het is een voorrecht om te groeien als bedrijf dat koffie als verbindende factor heeft. Ik had nooit kunnen dromen dat Miss Morrison een begrip zou worden. Dat mensen de moeite zouden nemen om wekelijks of dagelijks langs te komen. Daar ben ik het meest trots op!

Natuurlijk gaat groeien gepaard met pijnen. Ook die hebben we voldoende ervaren. Maar dat is een kwestie van vallen en opstaan. We lachen erom. Hoe we er over vijf jaar voor staan? Ik weet het niet. Ik hou altijd mijn worst case scenario voor ogen: als niemand de Voorstraat meer komt binnenlopen voor verse koffie, dan stoppen we ermee. Dan is het klaar en heb ik mijn droom kunnen verwezenlijken. Dan is het alle energie en tijd meer dan waard geweest. Dan hebben we alle mooie momenten beleefd en al die lieve mensen op de Voorstraat mogen verwelkomen met de lekkerste koffies op tafel.

Samuel, een van mijn vaste gasten, zei ooit dat hij het zo leuk vond om onze ontwikkeling mee te maken en daar onderdeel van te zijn. Ik ben blij dat hij er zo over denkt, want ik weet zeker dat dit ook de kracht is van Miss Morrison. Je bent er onderdeel van of niet. Je bent ambassadeur of niet. Er is geen middenweg. Dat is voor mij de reden om die stip op de horizon te blijven zien. Welke route? Soms heb ik  nog steeds geen flauw idee. Maar ik doe het niet alleen. Miss Morrison, dat komt uit mijn hersenspinsels, maar kan er alleen maar zijn dankzij Mieke, Ruben, Martin, Omar en Lars. En natuurlijk dankzij mijn ambassadeurs.

Vijf jaar Miss Morrison, lieve mensen… Dat moet gevierd worden!

Xx Cisca