Ben ik ondernemer? Of ben ik een dromer?
Op 2 april 2019 bestaat Miss Morrison vijf jaar. In deze serie van blogposts blikt Cisca terug. Eerder beschreef ze hoe het plan voor Miss Morrison ontstond en hoe de beginperiode aan de Voorstraat verliep. Nu kijkt ze terug naar de opening van de Roast Department.
De stip op de horizon waar ik het in mijn vorige blog over had, werd concreter naarmate Miss Morrison ontwikkelde. 17 oktober 2017 stond vast in mijn ondernemingsstrategie van 2015, 2016 en 2017. Dat zou de datum worden waarop ik mijn Roast Department zou openen. Een loods waar het ambacht van koffiebranden centraal staat. Hoe? Geen idee. Maar het voelde goed om vooruit te kijken.
In de zomer van 2017 werd duidelijk dat de Faradayweg onze nieuwe plek zou worden. Helaas bleek het niet haalbaar om op 17 oktober de loods te openen. Er moest zoveel werk verricht worden om de loods eigen te maken! Desondanks zette ik alles op alles om deze datum betekenis te geven. We streefden ernaar om die dag de brander te plaatsen. Een nieuwe mijlpaal in ons ondernemerschap.
De loods is mijn test. Ben ik ondernemer? Of ben ik een dromer? Toen we de sleutel kregen, werd het er niet makkelijker op. Sterker nog: het werd een zwaar jaar. Toen er voldoende geklust en ingericht was, werd het tijd om aan de slag te gaan. In januari was de machine aangesloten en werd het mijn prioriteit om controle te krijgen over mijn nieuwe brander.
De eerste keer dat ik de machine aanzette, ging het alarm af. Hard. Heel hard. Je enige redding is dan een grote, rode stopknop. En dan begint het uitzoeken: waar zit het technische mankement? Bij de blauwe brander op de Voorstraat zijn alle elementen zo gecheckt, maar bij zo’n grote machine is dat wel even andere koek. ‘Het monster’ heb ik het apparaat in de eerste maanden genoemd. Toen de brander enigszins bekend terrein was, werd de volgende taak om de formule te vinden voor het opschalen van mijn brandprofielen. Die diepte van het brandersvak induiken. Nog nooit heb ik mij zo’n mislukkeling gevoeld als tijdens dit proces. Ik heb zoveel slapeloze nachten gehad in deze maanden!
Vooral schuldgevoel voerde de boventoon. Schuldgevoel richting mijn ambassadeurs. Iedereen die in mijn machine (en dus in mij) had geïnvesteerd, stelde ik voor mijn gevoel teleur. Ik voelde mij ellendig en dacht vaak dat dit het einde was van Miss Morrison. De deur sluiten en uitschrijven bij de KVK, daar heb ik in deze periode heel vaak aan gedacht.
Gelukkig kwamen er veel lieve en positieve reacties van iedereen in de branderij. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik na vier maanden stuntelen boos werd. Boos op mijzelf. Boos op de machine. Boos op de situatie. En als ik boos ben en zoveel onmacht voel, dan komt er actie. Een week lang heb ik mij opgesloten op de Faradayweg. Met alle literatuur, veel koffiedrinken en branden kwam de oplossing. De gouden formule voor het opschalen van mijn profielen waarin de smaken identiek blijven, die heb ik gevonden. Zonder enige moeite kunnen we nu alle profielen van de blauwe naar de zwarte machine overzetten. Gelukkig is het niet bij alle koffies nodig, dus met regelmaat sta ik nog te branden in mijn vertrouwde omgeving op de Voorstraat.
De afgelopen jaren zijn we enorm gegroeid met Miss Morrison. Maar mijn missie is nog steeds hetzelfde als toen ik begon: mensen bewust laten genieten van hun dagelijkse kopje koffie. Meer dan ooit voel ik deze verantwoordelijkheid. Doordat ik de formule voor opschalen heb, kan ik als ondernemer een verschil maken in de mooie wereld van koffie.
Met Miss Morrison kunnen we de levens van de koffiedrinker veranderen. Het is aan ons de taak om iedereen bewust te maken van het feit dat koffie een versproduct is. Die hamster je liever niet bij de supermarkt, maar koop je bij een speciaalzaak: in dit geval de lokale brander.
Maar dat is niet alles. Ik merk dat hoe meer wij groeien, hoe meer impact we kunnen hebben op de keten. De mensen die bij de oorsprong staan, de boeren en hun families, hebben kennis nodig. En een goede prijs voor hun producten. Hier zijn wij ons bewust van en we voelen de verantwoording om het verschil te maken. Hoe? Stapje voor stapje. Net zoals Miss Morrison de tijd heeft gehad om te groeien, is dit ook een proces dat steeds meer vorm krijgt. En ik ben ervan overtuigd dat we dit niet zonder onze huidige en toekomstige ambassadeurs kunnen bereiken. Samen maken we de wereld van koffie een stukje mooier. Stapje voor stapje.
Xx Cisca